IK STEUN PASCAL FINANCIEEL
IK VERGEZEL PASCAL NAAR HET CNPK
Pascal zit op een bankje in de ‘Service d’Urgences’ waar mensen in crisis worden opgevangen. De man geeft aan dat hij liever niet geïnterviewd wil worden. Als ik stil naast hem blijf zitten begint hij te vertellen.
Pascal is technicus in een laboratorium in Cankuzo, een stad op ongeveer 210 km van Bujumbura. In België zou je die afstand waarschijnlijk op twee uur afleggen. In Burundi betekent het een tocht van minstens vier à vijf uren. Zijn vrouw heeft hem helemaal van Cankuzo naar het CNPK begeleid maar is inmiddels weer naar huis vertrokken. Zijn garde-malade brengt een flesje water dat Pascale dankbaar in ontvangst neemt.
Hij is een oude bekende in het CNPK. Hij is al een hele tijd in behandeling. Steeds vaker wordt hij geconfronteerd met herval en nu is hij weer terug. Hij zucht. Pascale wacht op zijn transfer naar het ‘Pavillion Hommes’.
In Burundi zijn psychotrope geneesmiddelen niet bij elke apotheek verkrijgbaar, zelfs niet op bestelling. Om die reden krijgen de mensen die het CNPK verlaten geneesmiddelen mee voor een langere periode. Ten minste als ze daar de centen voor hebben, want een goed uitgebouwde sociale zekerheid is er niet voor iedereen. De meeste mensen moeten altijd weer de afstanden naar het CNPK overbruggen waar ze hun psychotrope medicijnen aankopen. Dat eist veel van hen en sommigen slagen er niet in om tijdig de noodzakelijke medicatie in huis te halen. Het herval in Burundi is groot.
Maar Pascal vertelt me dat hij altijd heel plichtsbewust zijn medicatie inneemt. Hij heeft het dan ook moeilijk om te aanvaarden dat hij steeds vaker weer in crisis terecht komt.
Pascal is 59 jaar oud en hij kijkt uit naar zijn pensioen. Hij vraagt me hoe oud ik ben. Ik antwoord. Het blijft even stil tussen ons. Ik vraag of hij kinderen heeft. Zijn ogen beginnen te stralen. Zijn zoon Mike studeert voor laborant aan de universiteit van Bujumbura. Hij werd vernoemd naar Mike Brant, een zanger die vooral in de jaren 70 in Frankrijk succes kende. Zijn dochter Ixelle is verpleegster. Ik schrijf haar naam op een blaadje. Zoals Elsene, maar dan in het Frans. Nee, zegt hij, zonder “s” op het eind.
Al had ik het niet helemaal bij het foute eind, want Pascal is ooit nog in Brussel geweest. Waarop hij me vraagt waar ik vandaan kom. Hij wil de reden van ons bezoek kennen. Ik vertel hem over Multiversum en ons partnerschap met het CNPK. Hij is enthousiast en dankbaar ook. Hij hoopt dat we veel kunnen betekenen voor mensen met een psychische kwetsbaarheid in Burundi.
